Het naar het werk rijden begint al te wennen, al vind ik eerst 10 minuten lopen naar mijn auto nog steeds lang. Vanmorgen kwam me iemand op zo'n klein stepje voorbij, volgens mij hebben wij die thuis ook nog liggen, maar ja, hoe krijg ik die hier?
Het laatste stukje rijden is trouwens grappig: iedere dag zie ik minstens 3 fazanten, die echt bijna op de weg zitten, en vanmorgen sprong er een fiks ree een eindje verder over de weg.
En dan op het werk: na veel geploeter werkt nu mijn computersysteem! Hij kent me nu, inclusief foto, en een eigen IAEA email-adres! Het is heel "beschermd" ingericht, maar er kan veel mee: ook het hele "HR" gebeuren is geïntegreerd, en het tijdschrijven natuurlijk. Zo "moet" ik hier iedere dag 7 uur en 37 minuten werken. Manfred legde uit dat dat is omdat bij het VIC in Wenen zelf dat 8 uur is, en hier mensen worden gecompenseerd voor de doorgaans langere reistijd. En verder wordt hier een half uur lunchpauze gerekend in plaats van een uur bij het hoofdgebouw. Dat wordt dus allemaal bijgehouden.Manfred en Sergey waren weer terug uit Parijs, dat was maar net gelukt, de stakingen hadden bijna tot gevolg dat ze hun vliegtuig misten.
Maar zo kon ik mijn werk tot dusver met hen (en met Dinka) delen. Heel mooi allemaal. Inmiddels heb ik mijn collega's thuis ook al weer "lastig gevallen" met een hoop materiaal, en met een verzoek tot een testmeting. Ik heb nu alle tijd om dingen uit te denken, zij daarentegen...
 |
| De maan boven de huizen |
 |
| uitzicht vanaf mijn balkon |
Het is hier dus lekker weer, en ik heb weer "buiten" gegeten. Maar snel donker is het dus wel, de foto's zijn van rond half negen...
Ha Harro, leuk om je blog te volgen. Maarreh...zo'n step. Over gevaarlijke activiteiten gesproken, dat lijkt me pas echt gevaarlijk! Pas je wel op als je zoiets gaat proberen? ; ) Maar eerst via huis naar China. Goede reis! Groet, Patricia
BeantwoordenVerwijderen